Bir Demet Çiçek

Nihayet beni karşısına alıp, ıslandığı için olması gerekenin birkaç misli ağırlığa ulaşmış olan siyah kadife ceketimi çıkarmama yardım ederken, elimdeki çiçek demetini fark etti. Gözlerini gözlerime dikti; sanki o bakışlarla aklımdan, fikrimden, kalbimden geçenleri anlıyor, damarlarıma, hücrelerime varana kadar bütün duygularımı okuyordu. Sağ elimde kutsal bir emanetmiş gibi tuttuğum çiçek demetini ona uzatırken;<br/><strong>“Bunu senin için toplamıştım anacığım, ama biraz örselendi”</strong> dedim.<br/> Sevgili, güzel, melek huylu, canım anacığım çiçekleri elimden aldıktan sonra beni kendine doğru çekerek ömrüm boyunca hiç unutmadığım, unutamayacağım bir sevgiyle bağrına bastı. Artık hiçbir üşüme hissi duymuyor, o mübarek ana sıcaklığını ta içimde, bütün benliğimde hissediyordum.<br/><strong>”Sevgili yavrum! Bana armağanların en iyisini, en güzelini verdin, sana teşekkür ederim… “ </strong>Gözlerime dikkatle baktı ve;<strong> “Bu çiçekleri ömür boyu saklayacağım, hatta vefatımda mezarıma koymalarını vasiyet edeceğim” </strong>dedi...<br/>Her biri diğerinden daha  duygusal ve bizden,  kitaptaki sekiz ayrı hikayeyi okuduğunuzda; bu  milletin ve toprakların bir ferdi olduğunuza bir kez daha şükredeceksiniz....<br />